مادران کودکان طیف اوتیسم
مادر اولین فردی است که کودک از طریق او جهان بیرونی را می شناسد و از خلال رابطه با مادر، کودک با سایر افراد ارتباط برقرار می کند. در کودکانی که تعاملات اجتماعی و درک هیجانی با مشکل روبرو است (از جمله اختلال طیف اتیسم)، رابطه مادر-کودک نیز تحت تاثیر این نقایص قرار گرفته و این مادران در هماهنگ شدن با نیازهای کودک که به صورت غیرطبیعی ابراز می شود، دچار مشکل می شوند.
کودکان دارای اتیسم ظرفیت شکل دهی رابطه ایمن با مراقب خود را دارا هستند. با این وجود، رابطه دلبستگی ایمن مادر-کودک در اختلال طیف اتیسم تحت تاثیر چند عامل است:
1. ییرمیا و همکاران، 2016 نشان دادند هنگامی که مادر این کودکان می توانند دنیای ذهنی کودک اوتیستیک خود را درک کنند و احساس منفی ناشی از تشخیص را به خوبی مدیریت کنند، بیشتر احتمال دارد کودک از مادر به عنوان منبع آرامش و ایمنی استفاده کند و رابطه ایمنی با مادر برقرار کند.
2. مادران کودکان دارای اتیسم بدلیل ویژگی های خاص رابطه در این اختلال مهارت های فرزندپروری کمتر و استرس والدگری بیشتری از مادران کودکان سایر اختلالات و جمعیت غیربالینی دارند. باکر و همکاران، 2003 و هیس و واتسون، 2013) مادری که استرس والدگری بالایی تجربه می کند، از لحاظ هیجانی از کودک خود کناره گیری کرده و نمیتواند به صورت حساس به نیازهای دلبستگی کودکش پاسخ دهد زیرا از لحاظ هیجانی دردسترس نمی تواند در دسترس باشد (stelter, halberstadt, 2011).
3. ارتباط اجتماعی خانواده با استرس والدگری و مشکلات رابطه مادر-کودک همبستگی منفی دارد (davis, carter, 2008). حضور منابع حمایتی از جمله نزدیکان و درمانگر می تواند برای این مادران اطمینان بخش و کمک کننده باشد (fardoulys, coyne, 2016).
ترجمه: مهديه قرباني.