درمان های دارویی برای اوتیسم
مشکلات رفتاری وهیجانی همراه اوتیسم شایع هستند و استفاده از داروها برای درمان این مشکلات در نظر گرفته می شود، بویژه در مواردی که تعدیل محیط یا سایر مداخلات روانی اجتماعی موثر واقع نشده باشند.
در هر حال داروها در درمان اوتیسم باید با احتیاط استفاده شوند:
علت اول اینکه تشخیص قطعی وجود یک اختلال در این بیماران مشکل است. برای مثال اضطراب ممکن است باعث تشدید مشکلات رفتاری درافراد مبتلا به اوتیسم شود. در مورد اختلال نقص توجه-بیش فعالی مشخص کردن اینکه توجه ضعیف ناشی از ضعف تمرکز پایه در اختلال نقص توجه-بیش فعالی می باشد ویا ناشی از نقص اجتماعی زاتی اوتیسم و تاثیر آن روی توجه مشترک ودر نهایت اینکه موضوع یا فعالیت خارج از محدوده فرد مبتلا به اوتیسم می باشد، بسیار مشکل است.
علت دوم اینکه داروهای بسیار اندکی به طور خاص در کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم مورد مطالعه قرار گرفته اند و در واقع این گروه از بیماران معمولا از تحقیقات کنار گذاشته می شوند.
به دلیل وجود چالش های تشخیصی، کمبود مطالعات دارویی مختص اوتیسم و همچنین پاسخ غیر قابل پیش بینی این بیماران به داروها، مهم است که داروها بر اساس تجربه و بر اساس ویژگی های هر فرد و البته با سبک سنگین کردن معایب و مزایای هر دارو تجویز شوند و نیز پی گیری های پزشکی مکرر به صورت سیستمیک انجام شود.
هر دارو باید با دز پایین شروع شود و دوره درمان بر اساس هر فرد، با توجه به موقعیت های همراه، خود بیمار و پاسخ ثبت شده تنظیم شود.
در آمریکا دو داروی ریسپریدون و آریپی پرازول برای پرخاشگری و تحریک پذیری در اوتیسم مورد تایید FDA قرار گرفته اند. در مورد رسپریدون به طور خاص عوارض متابولیک باید مورد پایش دقیق قرار گیرد.
در اروپا داروی هالوپریدول نیز برای پرخاشگری شدید و پایدار در کودکان و نوجوانان مبتلا به اوتیسم، در مواقعی که داروهای دیگر موثر نبوده اند و یا عوارض غیر قابل قبول ایجاد کرده اند، تایید شده است.
به تازگی در اروپا ملاتونین طولانی رهش برای بی خوابی بیماران اوتیسم در مواردی که مداخلات روانی اجتماعی موثر نباشند، تایید شده است.
استفاده از متیل فنیدات و گوانفیسین برای کنترل بیش فعالی در برخی کودکان مبتلا به اوتیسم مفید گزارش شده اند. البته در یک مطالعه دیده شد که اثربخشی متیل فنیدات در بیماران مبتلا به اوتیسم کمتر از کودکان مبتلا به ADHD می باشد و همچنین عوارض متیل فنیدات در این کودکان بیشتر است.
گوانفسین نیز اثرات متوسطی، مشابه متیل فنیدات داشت ولی عوارض شایع و جدی برای آن گزارش نشد.
با وجود اینکه مهارکننده های بازجذب سروتونین به طور شایع برای درمان اضطراب و یا رفتارهای اجباری در اوتیسم به کار می روند، ولی بررسی ها شواهد اندکی برای استفاده از این داروها نشان دادند. اگر این داروها استفاده شوند، ریسک هایپراروزال ناشی از آنها(تکانش گری، بی قراری، بی خوابی) باید با شروع بسیار آهسته ی دارو و یا حتی کاهش دز درزمانهای لازم مدیریت شود.
در کل اگر درمان دارویی تجویز شود باید در قالب یک مداخله ی چند جانبه باشد. باید در نظر داشت که درمان دارویی حتی اگر ضرورت داشته باشد، به تنهایی نمی تواند جایگزین تمام درمانهای دیگر شود.
انجمن سایکوفارماکولوژی بریتانیا هر گونه استفاده روتین از درمانهای دارویی برای علایم هسته ای اوتیسم را رد می کند.
همچنین گایدلاین های دارویی استاندارد برای درمان مشکلات همراه اوتیسم وجود دارد. برای مثال استفاده از ملاتونین برای مشکلات خواب، ضد تشنج ها ی خاص برای اپی لپسی، بلوک کننده های دوپامین برای تحریک پذیری، متیل فنیدیت و آتوموکستین و گوانفیسین برایADHD و...
البته با توجه به گوناگونی ژنتیکی و بیولوژیک اوتیسم و نبود مطالعات اختصاصی دارویی در مورد اوتیسم، تحقیقات بیشتری در مورد درمانهای دارویی باید انجام شود.
تهیه و تنظیم: دکتر سمیرا ناصحی، دستیار فوق تخصصی روانپزشکی کودک و نوجوان دانشگاه علوم پزشکی تبریز
منبع: