در حال حاضر برای نواقص اجتماعی اصلی این اختلال، درمان دارویی اختصاصی وجود ندارد ولی تلاشهای رو به پیشرفتی در حال انجام است. عمدتا از درمانهای دارویی برای مدیریت علایم رفتاری استفاده می شود :
تحریک پذیری و پرخاشگری :
1. ریسپریدون : علاوه بر پرخاشگری در قشقرق و رفتار آسیب به خود موثر است.
2. آری پیپرازول : در تحریک پذیری بیماران اوتیسم موثر است و پروفایل عوارض جانبی مطلوبتری نسبت به ریسپریدون دارد.
3. هالوپریدول : علی رغم تاثیر، به علت عوارض جانبی جدی ( دیستونی حاد در 25 درصد موارد) در درمان درازمدت کمتر استفاده می شود.
4. الانزاپین و کوئیتیاپین : تا کنون در مطالعات فایده ی چندانی در اختلال اوتیسم نداشته اند.
5. در بین داروهای ضد تشنج، والپروات سدیم گزینه ی خوبی برای پرخاشگری مبتلایان به اوتیسم است ولی لاموتریژین و لوتیراستام موثر نبوده اند.
رفتارهای تکراری :
1. داروهای مهارکننده بازجذب سروتونین : یک مطالعه ، تاثیر فلوکستین در کاهش رفتارهای تکراری در اوتیسم را نشان داده است اما در مورد سیتالوپرام نتیجه منفی بوده است.
در کل شواهد حمایت کننده در استفاده از این دسته دارویی در اوتیسم وجود ندارد.
2. آنتی سایکوتیک آتیپیک : ریسپریدون و آری پیپرازول در کاهش رفتارهای تکراری نیز موثرند.
3. در بین سایر داروها کلومیپرامین اثربخشی داشته است ولی به علت عوارض جانبی، کاربرد آن محدود است.
ترجمه : دکتر فرشید شهریاری
دستیار فوق تخصصی روانپزشکی کودک و نوجوان دانشگاه علوم پزشکی تبریز
رفرنس :