فرآیند تشخیصی
از آنجائی که هیچ آزمون جسمی یا آزمایشگاهی برای تایید تشخیص اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد ، تشخیص براساس علائم و نشانه های بالینی گذاشته می شود. احتمال آن می رود که در 12 ماهگی به تشخیص اختلال طیف اوتیسم مشکوک شد و تا سن 18 ماهگی به تشخیص رسید. بررسی معمول و رویکردهای غربالگری توصیه می شوند. Guevara و همکارانش (2013) بر روی میزان تاثیر ابزارهای غربالگری رشدونموی در شناسایی اختلال طیف اوتیسم از سایر اختلالات رشدونموی توسط متخصصین کودکان و کارکنانشان ، مطالعه کرده اند . در مطالعه آنها، کودکانی از 4 منطقه شهری در فیلادلفیا ،در مکانهایی که کودکان مورد بررسی بالینی قرار می گیرند ، درمطالعه شرکت داده شدند. هر کودک بطور تصادفی در یکی از سه گروه زیر قرار گرفت. یک گروه با ابزارهای ارزیابی رشدونموی استاندارد که توسط والدین پر می شد ارزیابی می شدند.درگروه دوم ، والدین توسط کارکنان بخش کودکان برای تکمیل پرسشنامه کمک دریافت می کردند. گروه سوم به یک درمانگاه کودکان سالم که در آن هیچ ابزار غربالگری خاصی مورداستفاده قرار نمی گرفت ارجاع شدند. نتایج نشان داد که کودکان دارای ناتوانی های رشدونموی در دو موردی که از غربالگری کمک گرفته شده بود ، به نسبت دوبرابر، شناسایی شده و برای خدمات گیری بیشتر ارجاع شدند. براساس بررسی ها ، غربالگری موجب تشخیص بیش از حد اختلالات یا ایجاد مثبت کاذب نشده بود.
تشخیص بالینی اختلال طیف اوتیسم باید از طریق ارزیابی چند جانبه که درآن منابع شرح حال و موقعیتهای مختلف مدنظر قرار گرفته و علاوه از انجام مصاحبه با والدین، مشاهده مستقیم کودک ، صورت پذیرد . آزمون های روانشناختی بعدی برای ارزیابی مهارتهای شناختی ، مهارتهای زبانی ، عملکرد سازگارانه، و عملکرد تحصیلی مورد نیاز است (Huerta و Lord ، 2012؛ Volkmar و همکاران ، 2014) .
برگرفته از :
Dulcan's Textbook of Child and Adolescent Psychiatry 2016
PART II
Neurodevelopmental and Other Psychiatric Disorders
Chapter 8
Autism Spectrum Disorders