رویکرد پدران به تشخیص اوتیسم در فرزندانشان

تاریخ : پنجشنبه 7 تير 1397

کد 112

عنوان : رویکرد پدران به تشخیص اوتیسم در فرزندانشان

مطالعات نشان داده اند که والدین افراد مبتلا به اوتیسم، دوره ای خاص را برای انطباق با نیازها و خط سیر تکاملی کودکان خود، طی می کنند. به طور خاص پدران افراد مبتلا به اوتیسم، به نیازهای کودکانشان به شکلی متفاوت از مادران پاسخ می دهند. دلایل این تفاوت شامل احساس انگ خوردن و ملاحظه شرایط اجتماعی و شغلی فرزندان شان می باشد.
مطالعات قبلی دربارۀ تأثیر اوتیسم بر فرآیند والدگری، نشان داد که والد یک کودک اوتیسم بودن استرس زاتر از والد یک فرزند با تکامل عادی بودن است و شاید از والد کودکانی با دیگر مشکلات تکاملی بودن هم استرس زاتر باشد. منابع استرس برای والدین کودکان مبتلا به اوتیسم شامل این موارد هستند:

- چالش های اجتماعی کودکان (مانند تعامل آنان با همسالان شان)
- ظرفیت کودک در تنظیم هیجانی و کیفیت ارتباط والد-فرزند.

یک مطالعۀ قبلی نشان داد که عامل برانگیزانندۀ اولیه برای استرس مادران، مشکلات مربوط به تنظیم هیجان است، در حالی که در پدران، مشکلات رفتاری و بین فردی برانگیزانندۀ اولیۀ استرس است. بوردیو مطرح کرده است که سرمایه (قدرت، نفوذ، منابع) در سه شکل بروز می کند: اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی. در مواقعی که کمبود سرمایۀ اجتماعی وجود داشته باشد، بسیاری اوقات سرمایه های اجتماعی و فرهنگی اعمال نفوذ می کنند. سرمایۀ اجتماعی شامل منابع و تاثیراتی است که از بستگی ها یا شبکه های اجتماعی فرد منشا می گیرد. سرمایۀ فرهنگی شامل منابع و تاثیراتی است که از دارایی های به ارث رسیده یا اکتسابی فرد نشات می گیرد (از جمله دستاوردهای آموزشی، مهارت ها، لهجه، پوشش و ...). تمامی این اشکال سرمایه می توانند با هم مورد استفاده قرار گیرند تا موقعیت اجتماعی فرد را از نظر جایگاه، فرصت ها و حمایت ها قوی تر سازند.

معلوم شده که پدران کودکان مبتلا به اوتیسم، در مواجهه با مسئلۀ کودکانشان، به طور حاد از سرمایه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خود خبردار می شوند. مفهوم سرمایۀ اجتماعی با چهارچوب این مطالعه منطبق است. مهم است که توجه شود که در عین حالی که حمایت مالی تنها بخشی از توانایی پدران در تأمین نیازهای کودکشان می باشد، ولی با توجه به تنوع در بروز علائم و نیاز به مراقبت درمانی، تأمین مالی می تواند یک نیاز اساسی باشد. مطالعه ای نشان داده است که شدت اوتیسم و میزان درآمد خانواده، پیش گویی کننده هایی قوی در مورد انطباق والدین با نیازهای کودکشان بودند. این چهارچوب، با مفهوم سازی Dekanter از "پدر بودن" هم راستا است که داد و ستد بین فردی پدران را در سه سطح مطرح می کند:

* فرد پدر (تجسد پدر)
* جایگاه پدر (سرمایه اجتماعی- فرهنگی پدر)
* سمبل پدر ( نقش او در زندگی فرزندش).

در این مطالعه از زاویۀ دید سرمایۀ اجتماعی و فرهنگی استفاده شده تا معلوم شود که پدران مبتلایان به اوتیسم چگونه در فرآیند درک تشخیص اوتیسم در فرزندانشان وارد می شوند. این مطالعه با اتخاذ یک روش کیفی تحقیقی و با هدف درک عمیق تر فرایند پدر بودن برای یک کودک مبتلا به اوتیسم، طراحی و اجرا شد و در واقع می خواهد به این سوال پاسخ دهد که: پدران، فرآیند درک تشخیص اوتیسم در فرزندان شان را چگونه توصیف می کنند؟

در این مطالعه ۱۶ نفر از پدرانی که دارای کودک مبتلا به اوتیسم بودند مورد مصاحبه قرار گرفتند تا براساس نتایج آن نظریه ای در توصیف چگونگی شکل گیری درک آنها از تشخیص اوتیسم در کودکان شان ساخته و پرداخته شود. بر اساس تحلیل یافته های حاصل از مصاحبه ها، در تمامی پدران یک رویکرد چند مرحله ای و چند جهته در زمینۀ تشخیص اوتیسم در فرزندان شان مشخص گردید که شامل دو بخش بود: جهت گیری به سمت خود و جهت گیری به سمت دیگران. فرآیند جهت گیری به سمت خود، شامل ۶ مرحلۀ پیاپی بود که عبارت بودند از:

۱) ظنین شدن به یا مطلع شدن از وجود تفاوت در فرزند خود
۲) فعالیت های تحقیقی و آموزش خود دربارۀ اوتیسم که شامل فعالیت های فردی، آموزشی (خواندن مقالات علمی، منابع آنلاین و...) و فعالیت های بین فردی (مثل مشاوره با متخصصان، شرکت در گروه های حمایتی، شرکت در کنفرانس های آموزشی) ؛ این قسمت از فرآیند جهت گیری، وسیع ترین و متنوع ترین بخش جهت گیری بود.
۳) تصمیم و انجام فرآیند ارزیابی و تشخیص گذاری رسمی
۴) تحقیق و آموزش خود درباره ی تفاوت های تکاملی. پس از تشخیص گذاری، پدران بیش از قبل به تحقیق و آموزش خود روی می آوردند.
۵) تحقیق دربارۀ پیش آگهی کودک
۶) کنجکاوی درباره ی علت شناسی اختلال.

بخش دوم، رویکرد به دیگران بود و طی آن به طور خلاصه به این سوال جواب داده می شد که به چه کسی می توانم/ باید بگویم؟ در این بخش، پدران به دو دسته از افراد روی می آوردند: ۱) خانواده (شامل خانوادۀ هسته ای و خانواۀ منشا) ۲) جامعه یا آن هایی که در تماس زیادی با خانواده بودند (مثل متخصصین آموزش، دوستان نزدیک، تأمین کننده های خدمات و...).

همچنان که پدران در مواجهه با موضوع تشخیص اوتیسم در فرزندانشان به سمت خود جهت گیری می کنند، سوالاتی به طور طبیعی در نظام خانواده شکل می گیرد پیرامون این که چگونه نیازهای کودکان به بهترین وجه تأمین گردد و چه منابعی برای تأمین این نیازها مورد نیاز است؛ این موضوعات بخصوص پس از تشخیص گذاری رسمی اهمیّت می یابند.
چهارچوب فرضیۀ سرمایۀ اجتماعی و فرهنگی در فرآیند جهت گیری پدران به سمت دیگران هم روشن کننده است (بخصوص در فرآیند جهت گیری به سمت جامعه). پدران که به روش های مختلفی (مالی، هیجانی، ارتباطی) تأمین کننده های نیازهای کودکان شان هستند، غالباً وظیفه ای هم بر دوش خود احساس می کنند تا به دیگران کمک کنند که نیازهای منحصر به فرد و نقاط قوت فرزندشان را بشناسند. واکنش جامعه به کودکان اوتیسم، در طیفی از پذیرش تا انگ زنی بروز می کند. سرمایۀ فرهنگی و اجتماعی پدر در بسیاری از اوقات بر این واکنشها تأثیر می گذارد. (برای دریافت فایل اصلی مقاله، اینجا را کلیک نمائید).

برچسب ها