بهبود تعامل همتای کودکان مبتلا به اتیسم در زمین بازی مدرسه

تاریخ : شنبه 5 خرداد 1397

کد 104

بهبود تعامل همتای کودکان مبتلا به اتیسم در زمین بازی مدرسه

نابسامانی اجتماعی به عنوان مهم ترین مشکل کودکان مبتلا به اختلال طیف شناخته شده است، که بر روابط با همسالان، دوستی ها و تعاملات عمومی اجتماعی با دیگران تأثیر می گذارد (بلینی، پیترز، بنر و هوف، 2007؛ راو، بیدل و موری، 2008) مداخلات گسترش یافته برای حل این مشکل از اهمیت بالایی برخوردارند، به ویژه در محیط جهان واقعی کودک مانند مدرسه (کاشری و اسمیت، 2013). علیرغم افزایش تحقیقات در مورد مداخلات مهارتهای اجتماعی در چند سال گذشته (کاشری و لاتون، 2010؛ ریچاو و ولکمار، 2010)، تعداد کمی از آنها برای محیط مدرسه طراحی شده یا در آن مورد آزمایش قرار گرفته اند (بلینی و همکاران، 2007؛ کاشری و اسمیت، 2013) هدف این تحقیقات مهارتهای اجتماعی بطور کلی بهبود روابط و دوستی ها در محیط های روزمره کودک است. هدف از مطالعه حاضر، توسعه و آزمایش یک مداخله کاملا جدید، بازسازی مجدد زنگ تفریح، برای بهبود تعامل با همسالان در محیط مدرسه در کودکان سن دبستان است. بهبود روابط با همسالان در مدرسه یکی از اولویت‌های اصلی کودکان مبتلا به ASD و خانواده‌های آنهاست. اين مطالعه با هدف بررسی اثرات مداخله روانشناختی و بازسازی مجدد ساختار زنگ تفریح در تعامل همتای کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم (ASD) انجام شد. با استفاده از یک طرح تصادفی کنترل لیست انتظار، مداخله در طی زنگ تفریح در چهار دبستان اجرا شد.
‎گروه درمان فوری (IT) شامل 13 نفر (2 دختر) دانش آموز دبستانی با ASD و گروه منتخب (لیست انتظار (WL) (شامل 11 نفر (4 دختر) دانش آموز با ASD بود. همه کودکان ASD به طور کامل در برنامه آموزش عمومی قرار داشتند. تجزیه و تحلیل ها نشان داد که زمان صرف شده در تعامل با همسالان بطور قابل توجهی برای گروه درمان فوری افزایش یافته است و در پیگیری های بعدی، ادامه دارد. کارکنان مدرسه ای زمین بازی در گروه IT نسبت به کارکنان زمین بازی در گروه WL در رفتارهای افزایش یافته با هدف بهبود تعامل با همسالان برای کودکان مبتلا به ASD نشان دادند. این پیشرفتها در پیگیریهای بعدی ادامه نداشتند. این نتایج نشان می دهد که یک مداخله با شدت کم و خلاصه میتواند در افزایش تعامل با همسالان برای کودکان مبتلا به اوتیسم در محیط های فراگیر مفید باشد، اما احتمالا کارکنان زمین بازی به حمایت ادامه دار نیاز دارند.

این مطالعه نشان می‌دهد که می‌توان با میزان مختصری از مداخله‌ای که از طریق کمکمعلم‌های بزرگسال در زمین بازی ارائه می‌شود، تعامل کودکان مبتلا به ASD با همسالان آنها را بهبود بخشید. اکثر این کمکمعلم‌ها کارکنان غیر متخصص زمین بازی هستند. این تغییرات کودکان، با تغییرات معنی‌داری در کمک معلم‌ها مورد توجه قرار گرفت که از لحاظ کلینیکی کم تا متوسط بودند و کدنویسان بدون سوگیری با استفاده از مشاهدات ساختارمند به آنها دست یافتند. این یافته‌ها، مسائلی را برای مداخلات مبتنی بر مدرسه با هدف بهبود مهارتهای اجتماعی برای کودکان مبتلا به ASD مطرح می‌کند.

‎اول، بعنوان نتیجه اصلی، کودکان حاضر در گروه‌هایIT، نسبت به گروه‌های لیست انتظار که بدون مداخله تغییر نکرده بودند، تعامل بیشتری را با همسالان خود نشان دادند. این داده‌ها به دو دلیل قابل توجه است. یکی این که تعامل مشترک به عنوان یک موضوع اصلی رشد برای کودکان مبتلا به ASD در نظر گرفته می‌شود. مطالعات متعدد نشان داده است که کودکان مبتلا به ASD اغلب در زمین‌های بازی منزوی و غیرفعال هستند؛ آنها ممکن است بندرت با همسالان خود ارتباط برقرار کنند و اغلب تعداد کمی دوست دارند (آندرسون و همکاران، 2004؛ کاشری و بومینگر، 2000). این گزارش‌ها پایدار است و در میان سن‌ها و سطوح توانایی‌ها مورد توجه است (هاولین، گود، روتر و هاتون، 2004؛ اورزموند، کراوس و سلتزر، 2004).
‎یک دلیل دیگر این است که گرچه مطالعات متعدد موجب بهبود مهارت‌های اجتماعی کودکان از طریق ارائه مداخلات مهارت‌های اجتماعی آموزشی شده‌ است ولی این مداخلات بندرت به محیط طبیعی کودک تعمیم می‌یابد (بلینی و همکاران، 2007 ؛ فرانکل و همکاران؛ 2011). در حقیقت، در یک مطالعه قبلی که مداخلات به واسطه بزرگسالان را در مقابل همسالان قرار می‌داد، مداخلات همسالان به بازی کمتر انفرادی منجر شد، اما تعامل با همسالان را افزایش نداد (کاشری و همکاران 2011؛ 2012). بنابراين ممکن است ارائه مستقيم مداخله در زمينه‌اي که انتظار تغيير در آن را دارید براي بهبود تعامل ضروري باشد.
‎این مطالعۀ روش جدید مداخلۀ در سطح مدرسه، که در زمین بازی انجام می گیرد، پیشرفت دلگرم‌کننده‌ای برای کودکان با ASD را به دست داده است. حمایت کمک معلمان به میزان چشم‌گیری پاسخگویی و راهبردشان برای درگیر کردن کودکان را بهبود بخشید. در حالیکه تأثیر درمان بر تعامل با همسالان به طور واضحی در پیگیری حفظ شد، رفتار کمک‌ معلمان حفظ نشد. این یافته ها بر تربیت راهنما و نیازهای بالقوه برای حمایت مداوم دلالت دارد. این داده ها باید مهم در نظر گرفته ‌شوند، زیرا کودکان بیشتری وارد محیط های فراگیر می‌شوند و روابط با همسالان اولویت بالایی برای کودکان با ASD و خانواده شان دارد. برای مطالعه متن کامل این مقاله، اینجا را کلیک نمائید.

تلخیص از الهام حمادی/گفتار درمانگر مرکز جامع اوتیسم دانشگاه علوم پزشکی تبریز
منبع:elsevier

برچسب ها