چرا اشاره کردن را آموزش می دهیم؟
اشاره کردن اولین و مهمترین وضعیت بدنی است. اشاره کردن ها و حرکت موقع سخن گفتن یک پیام است که یک معنای خاص را به فردی که می بیند انتقال می دهد و فرد آن را متوجه میشود. مهمترین دلیل برای آموزش اشاره کردن این است که ما می خواهیم کودکمان متوجه ارتباط شود و به دیگران پیامی را منتقل کند که واقعا برای وی مفید است و می تواند برای وی لذت بخش باشد.
چرا فقط کلمات را آموزش نمی دهیم؟
به این دلیل ما می خواهیم به کودکمان آسان ترین شکل پیام رسانی را بدهیم که توسط آن خیلی زود به جواب می رسد.
مراحل عملی در آموزش اشاره کردن:
کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم به صورت های مختلف با هم متفاوتند. حتی با وجود این که تشخیص آن ها یکسان است، شخصیت های متفاوتی دارند و سرعت رشدشان متفاوت است. این به معنای آن است که خیلی سخت است که روشی ارائه دهیم که بگوییم اشاره کردن را اینگونه انجام دهید. بنابراین آموزش را به صورت مرحله ای بیان می کنیم. در هر مرحله سعی کنید کودک فعالیت جدید را به صورت خودبخودی انجام دهد و سپس وارد مرحله بعد شوید.
1. باید او را از انگشت اشاره اش به عنوان یک انگشت خاص آگاه کنیم.
2. اشاره کردن با لمس شی و اشاره کردن به اشیا دور :
اشاره کردن با لمس شی زمانی است که کودک انگشت اشاره اش را بر روی آن شی می گذارد-نه تمام دست را- اگر کودک این کار را نتوانست انجام دهد، شما به او کمک کنید. این روش برای آگاهتر شدن کودک درباره انگشت شستش کمک کننده است. سعی کنید از اشیا وسوسه برانگیز استفاده کنید تا کودک تمایل به لمس آن ها داشته باشد.
3. اشاره کردن برای انتخاب کردن:
یک راه خوب برای کمک به کودک دارای اختلال طیف اوتیسم برای تمرین اشاره کردن، ایجاد امکان انتخاب بین دو چیز برا کودک می باشد.مثلا یک لیوان پر از اب پرتقال و یک لیوان پر از شیر را در مقابل کودک قرار دهید و به کودک حق انتخاب دهید سپس صبر کنید کودک اشاره کند و با اشاره منظورش را بفهماند.
سعی کنید کودک همزمان با اشاره کردن تماس چشمی داشته باشد، بنابراین وقتی کودک قصد اشاره کردن دارد سعی کنید صورتتان را در جهت مسیر نگاه او قرار دهید.
کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم اغلب درک دارند اما آن را به اشتراک نمی گذارند. اشاره کردن و ارتباط چشمی، به اشتراک گذاشتن را نسبت به بیان کلمات برای آن ها شفاف تر و عینی تر میکند.
برگرفته از کتاب زیر
