مشکلات فرزندپروری در والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

تاریخ : چهارشنبه 17 آبان 1396

کد 65

مشکلات فرزندپروری در والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

شیوه های فرزندپروری، روشهایی است که والدین برای تربیت فرزندان خود به کار میگیرند و بیانگر نگرش هایی است که آنها نسبت به فرزندان خود دارند و همچنین شامل معیارها و قوانینی است که برای فرزندان خویش وضع میکنند. شیوه فرزندپروری بیانگر روابط عاطفی و نحوه ارتباط کلی والدین با فرزندان است و عامل مهمی برای تحول و یادگیری کودکان به حساب می آید. دارلینگ و استینبرگ شیوۀ فرزندپروری را به صورت الگوی نگرش والدین نسبت به تربیت کودکانشان تعریف کرده اند. در تعریفی دیگر کوپلان شیوۀ فرزندپروری را به الگوهای تربیت کودک نسبت دادند که فعالیت ها و پاسخ های والدین به رفتارهای کودک را مشخص می سازد. اختلال طیف اوتیسم می تواند اثرات شدید و مستمری که بر افراد و خانواده آنها از نظر فرزند پروری داشته باشد. والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در مدیریت رفتارهای مشکل آفرین، آموزش مهارتهای ارتباطی به کودک خود، آموزش مهارتهای زندگی پایه، حفظ ایمنی کودک از خطر و آماده کردن او برای زندگی بزرگسالی با مشکلات بسیاری مواجه هستند. عوامل احتمالی بسیاری وجود دارد که می تواند منجر به تنیدگی و ضربه های حاد یا مزمن در والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم گردد و این امر نیز به نوبه خود منجر به فرزندپروری ناکارآمد می شود. از جمله ی این عوامل می توان به ابهام در تشخیص، شدت و طول دوره اختلال کودک، هوشبهر بسیار پایین کودک، فقدان هماهنگی با هنجارهای جامعه و انواع رفتارها و روشهای ارتباطی عجیب و غریب و نیز رفتارهای آشفته و اخلال گرانه اشاره کرد. خانواده های کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به شیوه های متفاوتی از سوی جامعه شان پذیرفته می شوند که این امر به نوبه خود باعث شکل گیری نظام اعتقادی ویژه ای در این خانواده ها نسبت به جامعه شان میشود. به دلیل داغ دیدگی اجتماعی نه تنها در مورد کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بلکه در مورد خانواده های آنها نیز تبعیض بسیاری وجود دارد. زیرا خانواده به عنوان بخشی ازبیماری، دیده می شود. ترس از تبعیض و داغ دیدگی مربوط به ناتوانیها باعث می شود که بسیاری از خانواده ها از مراجعه به متخصصان و دریافت تشخیص برای کودکانشان خودداری کنند. در واقع خانواده ها با خودداری از تشخیص کودکشان، میتوانند از برچسب و داغ داشتن ناتوانی بگریزند. نشانه های دشواری از قبیل کج خلقی، آسیب به خود و سایر رفتارهای نامطلوب همراه با اختلال طیف اوتیسم باعث میشود که کنار آمدن با این کودکان برای والدین بسیار دشوار باشد. در نتیجه، والدین این کودکان به طور مستمر به ویژه به دلیل رفتارهای نامطلوب کودکانشان از سوی جامعه و عموم مردم با واکنشهای خصمانه و غیرمسئولانه روبرو میشوند. واکنش عمومی به این قبیل خانواده ها، کلیشه ای و منفی است. نظام مدرسه شروع نوعی مشارکت تازه در رابطه با نیازهای کودک و والدین است. والدین و کارکنان مدرسه جهت فراهم سازی مناسب ترین آموزش برای کودک ارتباط و همکاری نزدیکی با هم برقرار میکنند. والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است به این نتیجه برساند که کودکانشان از نظر خلق وخو نسبت به سایر کودکان بسیار دشوارتر هستند و در نتیجه از راهبردهای کنترلی بیشتری برای کودکانشان استفاده کنند. بنابراین ادراک والدین از ویژگیهای کودکانشان، روشهای تعامل آنها با کودکان را تحت تاثیر قرار میدهد.

برگرفته از: فصلنامه تحول روانشناختی کودک

کلید واژه ها: فرزندپروری، اختلال طیف اوتیسم

برچسب ها